درباره وودی آلن‌

در جایی از فیلم «رویابین‌ها» (برناردو برتولوچی) جوان دانشجوی فرانسوی به دوست آمریکایی‌اش درباره جری لوئیس توضیحاتی می‌دهد و می‌گوید که اهمیت این هنرمند برای خارجی‌ها و بویژه فرانسویان بسیار بیشتر از آمریکایی‌هاست. این عادت غلط که وقتی از بزرگان سینما سخن به میان می‌آید، کمتر کمدینی در این فهرست جایی برای عرض اندام دارد، هنوز در آرای منتقدان و بحث‌های کارشناسانه درخصوص سینما قابل مشاهده است.

خیلی‌ها کمدین‌ها را هنرمندان بزرگی به حساب نمی‌آورند (مگر آدم‌هایی در قواره چارلی چاپلین، آن هم با این استدلال که پشت اداها و حرکات خنده‌دارشان رسالت عظیم اجتماعی و مسوولیت‌های دردناک را به دوش می‌کشند و در واقع نباید به این شوخی‌ها خندید. ترانه «دلقک» محمد اصفهانی را یادتان است؟ و کمدی‌ها را چندان قابل تامل ارزیابی نمی‌کنند، زیرا هدف این فیلم‌ها خنداندن تماشاگر است و اصولا فیلم‌هایی شایسته بررسی و احترامند که آدم را به گریه بیندازند یا با ل جدیت‌شان ما را به فکر فرو ببرند. اگر یک خرده فلسفی‌اش هم بخواهند بکنند برای هزارمین بار به دیدگاه ارسطو اشاره می‌کنند، در تعریف ماهیت «پالایشگر» تراژدی‌ها و «روزمرگی» کمدی‌ها.

ادامه مطلب ...