خیلیها کمدینها را هنرمندان بزرگی به حساب نمیآورند (مگر آدمهایی در قواره چارلی چاپلین، آن هم با این استدلال که پشت اداها و حرکات خندهدارشان رسالت عظیم اجتماعی و مسوولیتهای دردناک را به دوش میکشند و در واقع نباید به این شوخیها خندید. ترانه «دلقک» محمد اصفهانی را یادتان است؟ و کمدیها را چندان قابل تامل ارزیابی نمیکنند، زیرا هدف این فیلمها خنداندن تماشاگر است و اصولا فیلمهایی شایسته بررسی و احترامند که آدم را به گریه بیندازند یا با ل جدیتشان ما را به فکر فرو ببرند. اگر یک خرده فلسفیاش هم بخواهند بکنند برای هزارمین بار به دیدگاه ارسطو اشاره میکنند، در تعریف ماهیت «پالایشگر» تراژدیها و «روزمرگی» کمدیها.
ادامه مطلب ...